Եթե յուրաքանչյուրս ունենք մեկ, երկու, ծայրահեղ դեպքում երեք անուն` նայած որ երկրում ես ծնվել, սակայն մականունը հիմնականում մեկն է` դիպուկ ու, որպես կանոն, շրջապատի համար ծիծաղելի: Մականունը ճշմարտության նման է. Դրանից չեն խուսափել անգամ թագավորներն ու նախագահները: Ի տարբերություն անվան` մականունները ծնվում են ոչ թե անվանելու, այլ բնութագրելու համար:
Դրա համար էլ մականունները շատ ավելի դիպուկ են և ավելի շատ բան են ասում տիրոջ մասին, քան անունը: Առաջին ազգանունները և անունները սկզբում մականուններ են եղել, դրանք կիրառվել են մարդուն առանձնացնելու, տարբերելու համար: Ժամանակի ընթացքում մականունն ավելի մեծ կարևորություն է ձեռք բերել: Դրանով բնութագրել են մարդու կատարած գործը և արտահայտել նրա մասին ունեցած հասարակական կարծիքը: Մականունները բազմաթիվ տեսակներ ունեն` մարմնի կառուցվածքից մինչև բնավորության ամենանուրբ շերտերը բացահայտող: Զարմանալի է, բայց հիմար թվացող, անիմաստ մականունները խոսում են ջերմ և մտերիմ վերաբերմունքի մասին:
Մականունը, ինչպես ճշմարտությունը, ոչ միշտ է հաճելի: Դրա համար էլ բազմաթիվ բարդույթների պատճառ է դառնում:
«Եթե ուշադիր լինենք, կնկատենք, որ երեխաներն ավելի հաճախ են մականուններ ունենում, քան մեծերը: Դրա պատճառն այն է, որ երեխաներն ավելի անկեղծ են և ուղղակի ասում են այն, ինչ մտածում են: Մականուն տալով երբեմն ուզում են վնասել դիմացինի հեղինակությունը, փոխանցել նրա հանդեպ ունեցած սեփական վատ վերաբերմունքը: Ամենից շատ հենց երեխաներն են լուրջ վերաբերվում դրանց: Մականունները չպետք է բարդույթների պատճառ դառնան, դրանք ժամանակավոր են և ինչ-որ մեկի սուբյեկտիվ կարծիքն են արտահայտում: Պարզապես երբեմն պետք է մտածելու տեղիք տան` ինչն ես սխալ արել, որովհետև մականուն ունեն բոլոր երեխաները, բայց վիրավորական մականուններ ունենում են մեկուսացած, վատ սովորող, ագրեսիվ կամ շատ թույլ, ֆիզիկական խնդիրներ ունեցողները: Ամեն դեպքում, պետք է մտածել, որ դա ինչ-որ մեկի կարծիքն է քո մասին, և ինքդ ես որոշում` որքանով է այն օբյեկտիվ և կարևոր քեզ համար»,- ասաց հոգեբան Աննա Հակոբյանը:
Եթե անկեղծ լինենք, կխոստովանենք, որ յուրաքանչյուրս էլ ունեցել ենք կամ ունենք գոնե մեկ մականուն: Սակայն հայ հայտնիներից շատերը խուսափեցին նշել անգամ իրենց դպրոցական կամ ընկերական շրջապատում ունեցած մականունը, ինչը նշանակում է, որ լավագույն դեպքում կա°մ մոռացել են, կա°մ էլ, որն ավելի հավանական է, դեռ չեն ձերբազատվել բարդույթներից մականուններին ժպիտով ու թեթև վերաբերվելու համար:
Ջուս
-Շատ մականուններ եմ ունեցել: Դպրոցից սիրել եմ Մայքլ Ջեքսոնի արվեստը, հաճախ նմանակում էի նրա երգելաոճը, պարի շարժումները: Դրա համար էլ ինձ շատերը «Ջանեթ Ջեքսոն» էին ասում: Գանգուր մազերիս համար մեր դասարանի տղաները մինչև ութերորդ դասարան ինձ պուդել էին ասում: Դրանից շատ էի նեղանում, բայց ուշադրություն չէի դարձնում դրանց վրա: Հիմա տանը երբեմն ինձ Մուսիկ էլ են ասում: Իսկ վերջերս «Կոլիզեյի» պարուհիների հետ որոշեցինք իրար հին հայկական անուններ դնել` մեկին` Պայծառ, մյուսին` Պերճուհի, իմը Երջանիկ է: Անունս առանց այն էլ էկզոտիկ է` Ռուսաստանում է ծնվել, ընդհանրապես սիրում եմ չվիրավորող մականուններ:
Ռիփի
-Դպրոցում ինձ Բարբի էին ասում, չեմ էլ հիշում` ով առաջինն ասաց, բայց երրորդ դասարանից մինչև տասներորդը ինձ հաճախ այդպես էին դիմում: Ընկերներս էլ ասել են` Ռիպ, Ռիպա:
Փոքր ժամանակ, քանի որ թուխ էի, հաճախ նաև նեգր էին ասում: Շատ էի նեղանում, ուզում էի սպիտակել, բայց հիմա իմ թխությունն ինձ դուր է գալիս: Հիմա հաճախ ասում են` ինչ սիրուն արևայրուք ես ստացել, բայց դա իմ մաշկի գույնն է: Իհարկե, այնքան էլ ճիշտ չէ մականուններով իրար դիմելը, բայց եթե դա չի վիրավորում ու սազում է, ինչո՞ւ ոչ:
Արչի
-Իսկական անունս Հրաչյա է, բայց աշխարհում միայն երկու մարդ կա, որ ինձ միշտ Հրաչյա է ասում` մայրս և տատիկս: Դպրոցում տարբերվելու համար իրար անուններ էինք դնում, իմը դժվար էր արտասանելու համար, դրա համար էլ տառերը տեղափոխելով Արչի դարձավ: Մոսկվայում սովորելու տարիներին կուրսի
աղջիկների հետ էլ էի բավականին մոտ, ու նրանք ինձ կատակով «պտենչիկ» էին ասում: Չեմ կարող ասել, որ անունս սիրում եմ, չեզոք վերաբերմունք ունեմ, բայց հիմա ինձ ավելի շատ Արչի են ճանաչում, քան Հրաչ, ես էլ արդեն սովորել եմ դրան:
Դավո
- Գիրությանս համար ինձ դպրոցում բուլկի էին ասում: Կարծեմ, յոթ տարեկանում դա հորինել էր իմ դասարանցի Գոռը: Հետո ուրիշ դպրոց տեղափոխվեցի ու մականունս մոռացվեց: Հիմա մականուն չունեմ, բայց ընկերներիս, ծանոթներիս շրջանում շատերը կան, որ ունեն: Ես շատ լուրջ չեմ վերաբերվում մականուններին, երբեք դրանց պատճառով չեմ վիճել որևէ մեկի հետ: Կուզեի, որ ընդհանրապես ավելի հանգիստ վերաբերվեին մականվանը և չվախենային, որ հանկարծ մեկը կիմանա դրա մասին:
Էրիկ Կարապետյան
-Դպրոցում, հարևանները, ընկերներս ինձ Էրոս էին ասում: Այդ ժամանակ Էրոս Ռամազոտտին արդեն հայտնի էր, ու ինձ էլ հենց նրա անունով էին կոչում: Բայց ածական չեմ ունեցել, միշտ Էրիկ են ասել: Ածականներ ընդհանրապես չեմ սիրում, դրանք ավելի շատ շներին են հարմար, քան մարդկանց: Եթե մարդն ունի անուն, դա հենց այնպես չէ, պետք է այդպես էլ նրան դիմել:
Անահիտ Շահբազյան
- Հատուկ մականուն չունեմ, պարզապես երգչուհի Անահիտ Սիմոնյանից տարբերելու համար ինձ հաճախ Շահբազ են ասում: Մականուններ այնքան էլ չեմ սիրում, սակայն դրանց դեմ չեմ, եթե վիրավորական չեն: Ընկերներիս երբեմն դիմում եմ անվան կրճատ ձևով, օրինակ, Լանային` Լանուշ և այլն, բայց դա անում եմ պարզապես պաշտոնական չդիմելու համար::
Անահիտ Սիմոնյանին առաջարկել է լրացնել ինտելեկտուալ հարցաթերթիկ: Նա ուրախությամբ համաձայնել է և, ծանոթանալով 10 հարցերի բովանդակությանը, անվարան պատասխանել է երաժշտական բոլոր հարցերին: Որոշ այլ հարցերի առնչությամբ երգչուհին հուշում է խնդրել խմբագրության աշխատակիցներից: Իսկ թե երբ է տեղի ունեցել Հայոց Եղեռնը, Անահիտ Սիմոնյանը պատասխանել չի կարողացել: Նա չի պատասխանել նաև «Վերք Հայաստանի» հեղինակին և «Արտույտների ագարակը» ֆիլիմի հեղինակներին վերաբերող հարցերին:(9-10).jpg)
Հունաստան – Հունաստանում մարդիկ միմյանց տուն գնալիս ճանապարհից մեծ քար են վերցնում և գցում տան դռան առաջ՝ արտասանելով հետևյալ բառերը. «Թող տանտիրոջ հարստությունը լինի այս քարի պես ծանր»: Եթե ճանապարհին ծանր քար չի լինում, հյուրերը շատ փոքր քար են վերցնում և դռան մոտ վայր գցելիս արտասանում. «Թող տանտիրոջ դժվարությունները այս քարի նման փոքր լինեն»:
